Hoi allemaal,

Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Yoshida Kuijl, geboren op 6 oktober 1983 als eerste kind van de 3 (ik heb nog 2 jongere broers). Ik zal jullie in het kort iets vertellen over mijn levenservaring. Want juist mijn ervaringen hebben mij uiteindelijk gebracht tot het opzetten van mijn eigen coaching praktijk.

Mijn jeugd was niet makkelijk. Ons gezin kende vele problemen. Door de omstandigheden ben ik dan ook al jong van huis vertrokken en ben ik bij een soort pleeggezin gaan wonen. Ook hier verliep het helaas niet zo fijn. Op mijn 17e leerde ik mijn toenmalige partner kennen, hij en zijn ouders waren mijn "redding" op dat moment. We zijn getrouwd, bleven 18 jaar bij elkaar en kregen 2 prachtige kinderen. Het enige wat ik als kind zeker wist in het leven was dat ik moeder wilde worden. Ik was altijd al gek op kinderen en had meerdere oppas adresjes. Later ben ik ook met kinderen gaan werken.

Maar mijn huwelijk was niet bepaald stabiel. Mijn partner zat in zijn eigen proces en ik voelde me vaak alleen en ongelukkig. Ook de opvoeding van de kinderen verliep niet zoals ik hoopte. Ik was zo goed met kinderen, ouders kwamen juist vaak naar mij met hun opvoedvragen, maar met mijn eigen kinderen leek ik vast te lopen. Ik vroeg om hulp maar werd niet gehoord. Er was niks mis met de opvoeding zeiden ze. Maar wat was er dan wel? Uiteindelijk liep het zo uit de hand op school en kregen we met dank aan de leerkrachten eindelijk gehoor bij de hulpverlening. Onze beide kinderen bleken na vele gesprekken en onderzoeken autisme te hebben. Mogelijk ook mijn partner. Er viel zo’n last van mijn schouders af want nu was er eindelijk erkenning en ook veel herkenning.

Ik probeerde met deze nieuwe informatie het gezin draaiende te houden. Zorgde voor structuur, planningen, picto’s en lijstjes zodat iedereen wist wat ie moest doen en er zo min mogelijk prikkels zouden zijn. Maar ik merkte steeds meer dat ik mezelf wegcijferde. Ik was continue bezig met mijn gezin te begeleiden. Ik was geen moeder en geen vrouw van meer. Deed niks meer voor mezelf. Ik was alleen maar aan het overleven.

Ik zocht hulp voor mezelf en leerde verschillende vormen van coaching kennen. Zo ook NLP. Ik kreeg een kans om de opleiding te doen en heb deze met beide handen aangegrepen. Dit heeft mijn leven volledig ondersteboven gegooid. Ik ben mezelf heel hard tegen gekomen. Ik leerde anders naar mezelf te kijken en overtuigingen over mezelf te veranderen. Ik dacht bv dat ik niks waard was, dat ik er niet mocht zijn en dat ik niks kon. Het heeft gezorgd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven, nou ja eerder een heel nieuw boek! Ik ben mezelf gaan afvragen wat ik nu echt wilde in het leven en hoe ik dit kon doen. Ik ben toen gescheiden, verder gaan studeren, ander werk gaan doen en leerde mijn toenmalige vriend kennen.

Niet dat het ineens allemaal goed ging toen, want juist omdat ik nu tot rust kwam, kregen ook mijn jarenlange opgekropte emoties en trauma's de ruimte om naar boven te komen en ik had hier erg veel moeite mee. Ik werd ziek en raakte daardoor mijn baan kwijt, mijn relatie stopte, ik kon niet meer eten door de emoties en raakte in een depressie. Ik schakelde opnieuw hulp in en vond, met steun van mijn lieve vrienden en familie, een enorme innerlijke kracht om door te gaan.

Ik ging op zoek naar mogelijkheden die mij zouden kunnen helpen. Dus zo kreeg ik op mijn vraag 2 therapiehondjes te leen van een kennis wat mij verplichte om uit bed te komen, te eten en naar buiten te gaan. Ik leerde intussen haar stichting kennen waarbij ze werken met jongeren met psychische problematiek en inzet van therapie- en hulphonden. Ik kreeg de vraag of ik een meisje wilde ontmoeten met anorexia met mijn 2 leenhondjes, dat heb ik gedaan en heeft mij enorm geraakt. Dat was voor mij het keerpunt. Ik zag nu pas echt in hoe slecht ik voor mezelf zorgde en geloofde steeds meer dat ik het wel degelijk waard ben om te leven!

Dat was ook het moment dat ik zo sterk voelde dat ik iets wilde doen om anderen te helpen. Dat ik mijn eigen levenservaring kon gaan inzetten om anderen te gaan begeleiden op hun pad. Ik werd coach en ervaringsdeskundige bij de stichting en zette de eerste stappen naar het opzetten van mijn eigen praktijk. Ook het gebrek aan (passende) hulpverlening in mijn eigen jeugd en met mijn kinderen heeft er voor gezorgd dat ik deze richting op wilde gaan.

Mensen vragen wel eens hoe ik het doe, als ze mijn levensverhaal horen. Mijn antwoord: positief blijven en anders denken! Ik haal uit alle problemen wel iets positiefs, noem het uitdagingen in plaats van problemen, ik leer uit alles wel weer iets wat me verder helpt met acceptatie, vergeving, verwerken en loslaten. Plus daarbij een enorme drijfveer om door te gaan. Ik ben wie ik nu ben dankzij de uitdagingen in mijn leven en daar ben ik trots op!