De naam en visie

De eerste stappen waren gezet maar de vraag was nu hoe ik het wilde gaan vormgeven. Wat wilde ik precies gaan doen? Wat is voor mij belangrijk? Wat is mijn visie?

Waar ik uit eigen ervaring achter kwam in de hulpverlening, was dat praten soms lastig is. Zeker als je tegen over elkaar aan een bureau zit en je moet gaan vertellen over je problemen terwijl de ander vaak ook nog achter de laptop zit om mee te kunnen schrijven. Ik klapte dan vaak dicht. Er werd dan vooral veel nadruk gelegd op wat allemaal niet goed ging en weinig op wat er wel goed gaat of in oplossingen gedacht. En vaak is het ook alleen maar praten over je problemen en niks doen. Dit wilde ik anders.

Als coach richt ik me juist op de oplossingen, wat kunnen we eraan doen om te zorgen dat we het probleem of liever gezegd de uitdaging, kunnen gaan ombuigen en veranderen. Maar ik ben ook van mening dat iemand dit zelf mag gaan doen. Ik ben er om te helpen met het zoeken naar een oplossing, een doel, een inzicht enz. en er dan samen mee aan de slag te gaan. Maar niet om het voor je te doen. Het komt vanuit jezelf, jij wil er iets mee doen en ik begeleid.

Ook wilde ik meer gaan doen. Doelen gaan uitwerken, speltherapie, opstellingen, oefeningen enz. Meer echt bezig zijn in plaats van alleen maar praten.

En praten vanachter een bureau wilde ik dus helemaal niet. Ik merkte uit eigen ervaring dat praten veel makkelijker ging wanneer ik in beweging was. Buiten tijdens een wandeling bijvoorbeeld. Maar ook wanneer ik met mijn eigen kinderen wilde praten, moest ik dat niet zittend aan de keukentafel doen. Ze waren dan in hun hoofd meer bezig met het bedenken hoe ze zo snel mogelijk van die stoel af konden komen om hun eigen ding te doen. Dus ik nam ze mee naar het bos om te kletsen en maakten ondertussen een hut. Of tijdens een buitenrit met de paarden (mijn dochter en ik reden paard), of een wandeling met de hond. Dan merkte ik op dat ze meer rust hadden en open stonden om te praten en zag ik veel makkelijker een ingang om een (lastig) gesprek aan te gaan.

Ook aan de zee, een van de plekken waar ik graag kom, merkte ik dat ik tot rust kwam. Wat ik ook zag, was dat de zee voor veel metaforen staat in het leven. De spreuk "Je kan de golven niet stoppen, maar je kan wel leren surfen" kennen veel mensen wel. Een spreuk die mij zeker heeft geholpen. Ik speelde met de gedachte hier iets mee te gaan doen. Al snel ontstond de naam de Zeespiegel en het idee om coachen niet alleen binnen te doen maar ook naar buiten te brengen. Naar een plek waar je rust en kracht kunt vinden.

Natuurlijk is dit niet altijd even handig of haalbaar. Wat voor mij vooral belangrijk is, is dat de coaching plaatsvind op een plek waar iemand zich veilig en vertrouwd voelt. Of dit nou buiten in het bos is of bij jullie thuis op de bank dat maakt voor mij niet uit. Het gaat erom waar jij of jullie je goed bij voelen!